,,Ik maak van mijn hart geen moordkuil”

,,Ik maak van mijn hart geen moordkuil”, zegt Peter. En zo hoort dat ook. Zeggen wat je ervan vindt. Peter en Ine wonen samen in een van de drie beschikbare twee-persoonsappartementen van het Futurahuis in Someren. En dat is best even wennen. Want ook al wonen ze nog steeds in ‘hun dorp’, het oude huis wordt gemist. ,,We woonden in een prachtige twee-onder-een-kapwoning. We waren er natuurlijk het liefst blijven wonen.”

Maar door de ziekte van Ine, net als Peter uit het bouwjaar 1958, was een verhuizing naar een zorgwoonvoorziening noodzakelijk geworden. Ine en Peter hebben Alzheimer. Tijdens het gesprek doet Peter het woord. Ine lijkt alles goed te kunnen volgen. Soms knikt ze of schudt ze het hoofd. Af en toe neemt ze deel aan het gesprek en geeft ze antwoord. En als het dan even niet lukt, omdat ze het juiste woord niet kan vinden, kijkt ze Peter aan.

Inmiddels zijn ze wel gewend aan het nieuwe huis, de bewoners, de rituelen en aan Wim. ,,Ik laat jullie wel even alleen”, zegt Wim van Santvoort, de immer goedlachse locatiebeheerder van het Noord-Brabantse Futurahuis. ,,Dan kunnen jullie vrijuit praten.” En dan met een knipoog: ,,Kunnen jullie het ook even over mij hebben.” Peter en Ine lachen. ,,Je kent me”, zegt Peter. ,,Ik maak van mijn hart geen moordkuil.”